از همین روزهای من

داشتم فکر می کردم ، چه قدر این روزها از خودم دور شدم . همه فکر و ذکر این یک سال اخیر من شده خونه داشتن ، بزرگترین آرزوم این شده که یه خونه برای خودمون داشته باشیم . یه ماشین سرپاتر و یه کمی آرامش ... اما این قدر این آرزو نشسته اون بالای مغزم که از خودم دور شدم .  

دلم خیلی برای اون خود خودم تنگ شده که آزاد و رها بود و اهل تفریح و مطالعه و شادی . تموم فکر و ذکرم شده بود جوونی کردن . دنیای خوبی داشتم . این روزها خودم و نگرونی های خودم رو فقط با خوردن و وزن اضافه کردن دارم آروم می کنم . باور کنین بالغ بر 35 کیلو اضافه دارم اما نمی تونم کم کنم وزنمو . اصلا از ظاهر خودم راضی نیستم . این روز ها به شدت این نکته هایی که گفتم داره آزارم میده . 

دلم می خواد با یه نفر حرف بزنم که خارج از گود و از بیرون دنیای من رو آنالیز کنه . بهم بگه چه طوری باید با خودم کنار بیام . فکر کنین صبح به صبح ساعت 5.30 از خواب بیدار می شم و ساعت 7 سر کارم هستم ، بعدش هم تا ساعت 6و7 که برسم خونه دیگه انرژی برام نمی مونه بیشتر روحیه ندارم تا انرژی مکانیکی . خستگی روحی داره آزارم می ده . با همسری حرف زیادی نمی زنیم اگه هم حرف بزنیم بیشتر توی دنیای کودکانه و دنیای غیر جدیه . معمولا حرف های جدی مون به شدت ناامید کننده است . واسه همین به ندرت بحث جدی ای توی خونه ما در می گیره .  

می رسیم خونه یه شام سرسری جلوی تی وی می خوریم . اکثر وقتا خونه نامنظمه و همه چی خاک گرفته به خدا همه شرایط رو جدی می گم ها . من واقعا این چند وقته این شکلیه زندگی ام ولی نمی دونم این ناامیدی مطلق رو چه کنم که بعدش مشکلات خودم رو خودم و آروم آروم حل کنم .  

چه متن دلگیری شد ، نه ؟ اما به خدا این خالی کردن درونمه ... من رو بخونید کاش